Conlang Wiki
Advertisement

Cesarstwo Francuzów (fr. Empire Français)- państwo w świecie Anlura, istniejące od 4 kwietnia 2012 r. do 10 listopada 2018 r. Powstało w wyniku zamachu stanu dokonanego przez gen. Napoleona Horatiusa Etramma, który przyjął imię i nazwisko rodowe monarchów cesarskiej Francji- Napoleona I Bonaparte.


Geneza[]

Młoda Republika[]

Francja uzyskała niepodległość od Cesarstwa Rzymskiego 14 sierpnia 2007 r. jako Republika Frankijska. Obejmowała jedynie północną część, gdzie dominowała ludność pochodzenia frankijskiego, choć mówiąca po francusku i dialektami galoromańskimi. Południe kraju zajmowały społeczności galorzymskie i celtyckie,lecz gospodarczo i kulturowo ciążące ku nieodległej Republice. W 2009 r. Francja objęła protektoratem Bretanię. W 2010 r. wybuchły powstania w Nikei i Lunguduvum, w wyniku których 1 października 2011 r. cała Galia oprócz Marsylii i części Burgundii dostała się pod kontrolę rządu w Paryżu. Młode państwo toczył spór o kształt narodu - francuski, uniwersalny czy wieloetniczny, romańsko- celtycki- germański. Zwolennicy frankijskiego nacjonalizmu i bretońscy separatyści w końcu 2010 r.próbowali dokonać zamachu stanu, co powstrzymał młody generał Napoléon Etramm, wcześniej służący w armii rzymskiej. Był weteranem wojny z Mazylią, która zdruzgotała ekonomicznie imperium i doprowadziła do rosnącej niechęci Francji do związków z Rzymem. Kiedy w maju 2011 r. cesarz podpisał ustawę Trzech Fasces, która demokratyzowała i decentralizowała ustrój cesarstwa, od Mauretanii po Trację nasiliły się separatyzmu i zaogniły wzajemne konflikty. Etramme skorzystał z okazji i po udanej francuskiej operacji militarnej w Tobou graniczącym z Rzymem na Saharze wszedł do polityki, zakładając w czerwcu 2011 Liberalną Partię Jedności, w październiku zmienioną na federacyjny Związek Unionistów. Dowodził gwardią narodową w czasie powstania na południu i postawił Rzym przed faktem dokonanym. Południe po aneksji okazało się świetnym poligonem dla jego populistycznej polityki. We wrześniu został ministrem obrony w rządzie prezydenta Louisa Alexandra Luciusa. 29 IX 2011 parlament zmienił nazwę kraju na Republika Francuska. Kryzys ekonomiczny spowodowany podwyżką cen ropy przez niepokoje na Morzu Czarnym dotarł do Francji, a Napoleon zaproponował wydobycie na Morzu Północnym, robiąc konkurencję dla Cesarstwa. Skandal korupcyjny z udziałem senatorów rzymskich i ministra spraw wewnętrznych sprawił, że protesty uliczne przerodziły się w krwawe starcia, a Napoleon pod pretekstem przywrócenia ładu wziął pod kontrolę departament spraw wewnętrznych i zagranicznych. Prezydent w grudniu mianował go premierem , zaś 5 stycznia 2012 r. pod pozorem ćwiczeń antyterrorystów złożył " wizytę" prezydentowi, gdy na granicy rzymscy celnicy zajęli kilkanaście wagonów z bronią dla zwaśnionych stron Republiki. 7 stycznia Lucius złożył dymisję pod naciskiem Etramme' a, a 9 stycznia ogłoszono wybory prezydenckie na 10 lutego. Liberałowie i socjaliści protestowali, lecz brutalna dla przeciwników i populistyczna kampanią Etramme' a przyniosła skutki. Zmienił konstytucję,by mógł kandydować jako wojskowy i wyrzuciwszy bezpardonowo zagranicznych obserwatorów wygrał częściowo sfałszowane wybory z 64% głosów. Związek Unionistów przezeń dowodzony nigdy nie stał się potężną organizacją, łączył tylko kilkanaście partii z ideologią big - tent. W kolejnych tygodniach Napoleon uwięził przeciwników politycznych, rozwiązał prawie wszystkie partie polityczne i zawiesił parlament, a wreszcie 1 marca wprowadził w życie ustawę o zagrożeniu państwa wobec rozpadu Cesarstwa Rzymskiego. Posiadł władzę absolutną, a w inauguracji nawiązał do symboliki rzymskiej. Miał niekwestionowane wsparcie ludności z wszystkich grup etnicznych i społecznych, a dysydentów prześladował.

Ku monarchii. Upadek imperium[]

Etramme 21 lutego odwiedził mauzoleum władców Franków i cesarza Juliusza II spoczywającego w Paryżu. Utworzył komitet badaczy, którzy ku aplauzie większości narodu ogłosili,iż " historia i opatrzność uczyniły go nam wodzem i ojcem. Teraz patrzą na nas, byśmy dopełnili ducha dziejów i ogłosili go naszym cesarzem". Prezydent spotkał się z rzymskim ambasadorem i ogłosił, że Francja wobec rozpadu imperium przejmuje na siebie rolę protektora jego narodów i ich wolności, zwłaszcza mniejszości celtyckich , ale i innych narodów romańskich. Rzym zaprzeczył tym doniesieniom, lecz zostawił granicę z Francją bez obrony wobec powstań wybuchających w Hiszpanii, na Bałkanach, w Anatolii i Dacji. Ostatecznie pogodził się z utratą wschodu i Afryki, lecz elitarne korpusy zaatakowały z powietrza i morza wschodnią Iberię. Napoleon w tajemnicy wysłał siły specjalne, które wyparły Rzymian. Francuzi zajęli Prowansję i przeprowadzili referendum, które cesarz uznał za nielegalne. Kapitol zgodził się na federalizację kraju i radykalną zmianę charakteru państwa,lecz było za późno i imperium straciło kontrolę nad całym obszarem prócz Katalonii i resztek garnizonów na wyspach Dalmacji i Grecji. Żołnierze wycofywali się w pośpiechu, a giełda w Rzymie notowała ogromne spadki. Francja wycofała wszystkie aktywa z Italii, lecz handel wciąż trwał. Negocjacje nic nie przyniosły, co było celowe ze strony Paryża i prezydent skierował ultimatum do Rzymian. W nocnym przemówieniu z 3 na 4 kwietnia ogłosił, że trwa upadek imperium i nie potrafi ono zagwarantować bezpieczeństwa obywatelom na całej swej powierzchni, w związku z czym "Republika Francuska przejmuje pieczę i opiekę nad obywatelami Imperium oraz staje przed zadaniem postawionym przez historię, by, będąc zmuszona i w sytuacji bez wyjścia, dokonać zabezpieczenia geopolitycznej i ekonomicznej przestrzeni dla ocalenia życia, pokoju i mienia ludności Imperium, zwłaszcza zagrożonych mniejszości etnicznych i grup społecznych."

Agresja na Italię i proklamacja Cesarstwa[]

4 kwietnia 2012 r. o godzinie 1:51 pierwsze oddziały francuskie przekroczyły granicę z Cesarstwem Rzymskim, choć wg prawa międzynarodowego na odcinku Prowincji (Prowansji) granicę tę naruszyły już 15 marca. Napoleon rozkazał uderzyć na odcinku od granicy Helwecji po Morze Śródziemne trzem armiom, w tym 15 dywizjom zmechanizowanym, 12 dywizjom piechoty, 4 batalionom konnym, w akcji uczestniczyły też 3 grupy rozpoznawcze, 8 eskadr lotniczych i 5 grup operacyjnych, a także bataliony medyczne, wydzielone grupy łączności i jeden Specjalny Dywizjon Sił Specjalnych. Ponadto na morzu operowały Grupa Floty " Delfin" oraz "Pelikan" z kolejno pięcioma i trzema niszczycielami, dwoma pancernikami, zaś ta ostatnia również z dwoma stawiaczami min. Prezydent wzorował się na taktyce przejęcia Balearów w lutym przez zamaskowane oddziały grupy "Wydra", a celem na morzu było szybkie zajęcie Korsyki, brzegu Toskanii, paraliż portów w Ostii, Pizie i Neapolu, a także odcięcie Sardynii oraz grup floty rzymskiej między Prowansją i Lacjum.

Jako pierwsze miejsca zostały zbombardowane port w Nikei Augustii o 1:01 oraz, o 2:49, miasteczko Alexandre Villa w pobliżu Turynu, gdzie mieściła się baza wojskowa, choć jedynymi ofiarami byli cywile. W następnej kolejności o 4:41 bombowce sięgnęły Mediolanu, gdzie spłonęła część katedry oraz Pałacu Sędziów i łaźnie. Atak powietrzny na Mediolan Francuzi kontynuowali aż do 14:50, gdy w ogniu stanęła większość dzielnicy przemysłowej. O 2:30 agresorzy zajęli większość obszaru granicznego, napotykając na północy na niewielki opór, zaś na odcinku śródziemnomorskim był on zacięty. Do 10:00 życie straciło 12 000 żołnierzy rzymskich i jedynie 23 Francuzów, a ci zniszczyli ponad 300 obiektów strategicznych,co pokazywało miażdżącą przewagę napastnika.

Advertisement