| liapiskajski lyapiſką kėlibö | |
|---|---|
| Utworzenie: | RWHÔ w 2008 |
| Cel utworzenia: | rekreacyjnie |
| Ilość mówiących (faktyczna) | 0 |
| Sposoby zapisu: | zmodyfikowany łaciński |
| Klasyfikacja: | języki indoeuropejskie liapiskai |
| Status urzędowy | |
| Oficjalna regulacja: | RWHÔ |
| Lista conlangów | |
Język liapiskajski, liapiskai (lyapiſką) - indoeuropejski projekt RWHÔ, będący mniej ważnym językiem grupy indoeuropejskiej, w której najważniejszy jest aerajski; projekt oryginalny jak na języki tego twórcy, gdyż indoeuropejski i pisany alfabetem łacińskim, posiada jednakże bardzo dużą ilość znaków diakrytycznych. Posiada cechy grup językowych:
- bałtyckich,
- słowiańskich,
- germańskich,
- ugrofińskich (głównie fiński).
Alfabet[]
Istnieją dwie oficjalne wersje alfabetu. Pierwsza to wersja właściwa:
a ą ä b c ċ d e ę ė ë f g ġ i į j k l m n o ö p r ſ s ß t u ų ü ů v w x y z
Znaki, które nie zostaną opisane niżej, czytane są jak w języku polskim:
- Ą ą - dawniej samogłoska nosowa, obecnie wymawiana [aj];
- Ä ä - w liapiskajskim wraca używanie nosowego a ([ã]), które jednak pojawia się w innych miejscach niż archaicznie i stąd inne oznaczenie;
- Ċ ċ - pomiędzy polskim cz ([ʧ]) a ć ([ʨ]);
- Ė ė - otwarte e ([ɛ]);
- Ë ë - w dzisiejszych czasach właściwie nie używane, choć uczy się go w szkołach i jest na klawiaturach liapiskajskich (jak w języku polskim q, x oraz v);
- Ġ ġ - jak polskie ż ([ʒ]);
- Į į - nosowe i ([ĩ]);
- Ö ö - jak polskie ą ([õ]);
- ſ - jak polskie s (jeden symbol dla zarówno wielkiej, jak i małej litery) [s], na końcu słowa przybiera formę s;
- ß - jak polskie sz (jeden symbol dla małej i wielkiej litery) [ʃ];
- Ų ų - obecna wymowa [uj], historia litery podobnie jak w przypadku Ą ą;
- Ü ü - nosowe u, historia litery podobna jak w przypadku Ä ä ([ũ]);
- Ů ů - jak niemieckie ü ([y]);
- V v - jak polskie w ([v]);
- W w - jak polskie ł ([w]);
- X x - jak w greckim ξ ks ([ks]);
- Y y, tzw. "greckie i" (i grégu) - jak polskie i ([i]).
Stosuje się czasem również znak akcentu á.
Drugą wersją jest wariant uproszczony, służący do zapisu tylko za pomocą znaków ASCII:
a à ä b c ċ d e è ê ë f g ġ i ì j k l m n o ö p r s (ß) t u ù ü û v w x y z
Podkreślono zmienione litery, natomiast skreślono te, które nie mają uproszczonego wariantu. W tym wariancie nazwa języka to "lyapiskà kêlibö".
Gramatyka[]
Podstawy[]
Istnieje 7 przypadków (jak w języku polskim), trzy liczby (pojedyncza, podwójna, mnoga), rodzaje: w liczbie pojedynczej męski, żeński i nijaki, w liczbie podwójnej oboje (męski) i obie (żeński), a w liczbie mnogiej podobnie jak w pojedynczej.
Zazwyczaj rzeczowniki żeńskie kończą się na -a, nijakie na -i, a męskie na -e. Dawniej istniał jeszcze rodzaj silny męski, który kończył się na -o.
Odmiana rzeczownika przez przypadki[]
Przypadki wraz z nazwami w języku liapiskai są następujące:
- Mianownik (Vardėnůka, V),
- Dopełniacz (Kilminůka, K),
- Celownik (Naudinůka, N),
- Biernik (Gyhleſnůka, G),
- Narzędnik (Innëgonůka, I),
- Miejscownik (Vyétinnůka, Vy),
- Wołacz (ßáuxnůka, ß).
Istnieją cztery deklinacje.
I deklinacja[]
Ma miejsce, gdy rzeczownik rodzaju męskiego w mianowniku liczby pojedynczej mają końcówkę -e, -es, -ys, -laß lub -gö. Wtedy zachodzi następująca odmiana:
- psine - umysł, ſůrąes - trąbka, déġomyſ - deszcz, halaß - mit, pįėgö - napój