| język songdai Sông Wám ho tò Dai Đai 那锈刅杕序言 | |
|---|---|
| Utworzenie: | RWHÔ w 2008, do 27 sierpnia 2008 |
| Cel utworzenia: | naśladowczo-eksperymentalny |
| Ilość mówiących (faktyczna) | 1 |
| Sposoby zapisu: | alfabet łaciński, rzadziej znaki chińskie |
| Typologia: | różnie; SVO |
| Klasyfikacja: | języki sztuczne naśladowcze austroazjatyckie Song Dai |
| Status urzędowy | |
| Oficjalna regulacja: | RWHÔ |
| Kody | |
| Conlanger–2 | AR-11-sn |
| Lista conlangów | |
Język songdai (Sông Đai), viet-khmer vk (Việt-Khmáy Đai) - martwy język naśladowczy użytkownika RWHÔ. Jest jednym z najważniejszych kandydatów na stanowisko trzeciego języka grupy 3A - najważniejszej grupy języków tego twórcy, głównie dyskusja toczy się między nim a językiem akran. Akran i sondai wywodzą się z tej samej grupy; oba miały też spory wpływ na rozwój akiynga.
Nazwy[]
Język ten posiada wiele nazw. Najczęściej używa się dwóch: viet-khmer, w skrócie VK (Việt-Khmáy Đai), co znaczy "język wietnamsko-khmerski" oraz Sông Wám ho tò Dai Đai, czyli język Sông Wáma. Oprócz tego czasem spotyka się nazwę vi mòn Đai, czyli "chytry tajny język".
Oznaczenia tonu[]
Język ten jest tonalny, co oznacza, że od sposobu wypowiadania samogłoski może zależeć znaczenie słowa.
Tony można podzielić na trzy kategorie, ze względu na wysokość, kontur oraz inne czynniki definiujące charakter wypowiadanej samogłoski. Tony nie powinny krzyżować się ze sobą, choć dialektalnie takie sytuacje mają miejsce, są niepoprawne. Istnieje pięć tonów według konturu:
- nr 1: brak, level, ton płaski - a;
- nr 2: rosnący - á;
- nr 3: opadająco-rosnący - ả;
- nr 4: opadający - à;
- nr 5: rosnąco-opadająco-rosnący å.
Trzy tony według wysokości głosu:
- nr 6: niski - ă;
- brak tonu, średni - a;
- nr 7: wysoki - â.
Oraz ostatnia grupa licząca trzy tony; pozostałe zabiegi fonetyczne, którymi poddawane są samogłoski:
- nr 8: rosnący glotalizowany - ã;
- nr 9: opadający glotalizowany - ạ;
- nr 10: samogłoska wym. przy ściśnięciu krtani - ä.
Numer tonu czasem stosuje się w sytuacjach uniemożliwiających użycie znaków diakrytycznych. Przykładowo:
Sông Wám ho tò Dai Đai Song7 Wam2 ho to4 Dai Đai (lub Ddai)
Charakterystyczne jest zachowanie zapożyczonego z języka wietnamskiego tonu przerwanego. Glotalizowane samogłoski wymawia się początkowo płasko, ale później następuje zwarcie krtaniowe, po którym kontur tonu albo wzrasta, albo opada.
Słowotwórstwo[]
Język songdai nie jest całkowicie a priori, mimo że taki miał być według założeń. Posiada wielką liczbę zapożyczeń zarówno z języków naturalnych (wietnamski, khmerski, języki chińskie), jak i sztucznych (akiyng, akran, a także xinqùwén). Słowa dobiera się według kilku kryteriów:
- muszą wykazywać podobieństwo pod względem zapisu lub wymowy do języków wietnamskiego oraz chińskiego i im pokrewnych;
- powinny być jednosylabowe, w razie problemów przy zapożyczeniach słowo się rozdziela;
- powinny mieć swój odpowiednik w znakach chińskich hanzi.
Statystyki[]
Ok. 70% słownictwa stanowią wyrazy jednosylabowe, 18% dwusylabowe, a 2% posiadających trzy lub więcej sylab.
Ponad połowa słów jest zapożyczona z chińskiego lub z wietnamskiego. Reszta jest rodzima.
Pismo[]
Alfabet łaciński[]
Podstawowym pismem songdai jest alfabet łaciński oparty na ortografii wietnamskiej i pinyinie, a także posiadający inne oznaczenia.
Samogłoski:
- a e i o ơ u ư y
- A a (IPA: [e]);
- E e (IPA: [i]);
- I i (IPA: [i:]);
- O o (IPA: [a]);
- Ơ ơ (IPA: [o]);
- U u (IPA: [u]);
- Ư ư (IPA: [ɰ]);
- Y y (IPA: [j], [i]);
Spółgłoski:
- b c ch d đ g h k kx l m n p r s t tr tv v w x z
- B b (IPA: [b]);
- C c (IPA: [c]);
- Ch ch (IPA: [ʧ]);
- D d (IPA: [d]);
- Đ đ (IPA: [ɖ]);
- G g (IPA: [g]);
- H h (IPA: [x]);
- K k (IPA: [k]);
- Kx kx (IPA: [ʂ]);
- L l (IPA: [ɖ]);
- M m (IPA: [m]);
- N n (IPA: [n]);
- P p (IPA: [p]);
- R r (IPA: [r]);
- S s (IPA: [ʃ]);
- T t (IPA: [t]);
- Tr tr (IPA: [ʥ]);
- Tv tv (IPA: [ʨ]);
- V v (IPA: [v]);
- W w (IPA: [w]);
- X x (IPA: [s]);
- Z z (IPA: [z]);
Pismo chińskie[]
Oprócz alfabetu łacińskiego czasami używa się pisma chińskiego. W tym wypadku informacje dotyczące znaków brane są z trzech źródeł: internetowych słowników Cojak Hanzi Dictionary i jezyk-chinski.com oraz "Słownika znaków japońskich" (autor: Bogusław Nowak, wyd. Wiedza Powszechna). Sposób czytania pisma chińskiego jest tylko jeden, rodzimy dla języka songdai. Istnieje obecnie tylko jedna reguła dobierania znaków: należy się starać, by jeden znak odpowiadał jednej sylabie (słowu). Znaki dobiera się z uproszczonego zestawu, nie z tradycyjnego, co jednak może się zmienić.