Języki mera - grupa języków tworzonych przez RWHÔ dla własnej przyjemności. Zjawisko unikatowe z dwóch względów, mera jako taka jest raczej połączoną siecią conlangów niż pojedynczym tworem, z drugiej strony, w silnie rozwinięty sposób tworzy mieszankę apriorycznego języka ze słabo powiązanymi i wstawianymi bezwstydnie i swobodnie elementami języków naturalnych.
"Mery"
Słowo mera pierwotnie było nieodmienne, w tym znaczeniu odmienia się jak każdy rzeczownik rodzaju żeńskiego. Twórca słowa określa mianem mer także inne języki sztuczne o podobnych cechach. Podaje następującą definicję:
- “«Merą» nazywamy język sztuczny, który jest generalnie apriorycznie, lecz przejmuje masowo cechy wybranych innych języków (naturalnych, rekonstruowanych, innych sztucznych), tworząc język tylko pozornie «podobny», znacząco się różniący. Takie języki mogą mieć pewne elementy budowy naturalistycznej, traktowane wybiórczo (na przykład rozwój gramatyczny, ale fonetyka własna bądź mieszana).”
Według tej definicji mer tworzonych przez RWHÔ jest więcej, np. dość dobrze rozwinięty akiyng, oprócz niego akran i stary aerajski. Termin nie jest używany przez społeczność językoznawców.
Założenia
Brak absolutnie żadnych ograniczeń twórcy pod względem gramatyki, słonictwa, fonetyki czy jakimkolwiek innym. Język ma być swobodny, dobrze kojarzący się i ma dobrze służyć w osobistych zapiskach. Słownictwo może być zapożyczone, ale nie musi. Może się zdarzyć także redefinicja wyrazów. Język nie był i nie będzie klasyfikowany. Na dzień dzisiejszy nie istnieje żaden odtwórczy rdzeń mery i poszczególne korzenie rosną osobno apriorycznie do siebie nawiązując.
Według legendy języki mera są hołdem dla mocy płynącej z poszczególnych grup języków, przy czym ukoronowaniem pracy ma być tzw. język tajemnica.
Języki
- Główny artykuł: Mera alfa
- Mera alfa (𐤐𐤀𐤟𐤌𐤓𐤏𐤄𐤟𐤀 pɑʾ mɤrʿe ʾi), czyli prosty I (𐤑𐤍 s’en) - mało skomplikowany język z fonetyką i ortografią opartą o języki semickie, przy czym przeartykuowanie fonemów historycznie doprowadziło do zmiany spółgłosek gardłowych w nagłośniowe, a faryngalizowanych w ejektywy (poniekąd podobny proces zaszedł w języku ahtialańskim). Jak wszystkie języki mera, gramatyka i leksyka bardzo luźno nawiązuje i zapożycza z określonych języków naturalnych.
- Główny artykuł: Mera beta
- Mera beta, czyli trudny I (មែរា បេត ផាសា mêrā bet phāsā) - język trudniejszy od wersji poprzedniej, posiada samogłoski oparte na języku khmerskim, niektóre z funkcją iloczasu, spółgłoski podobnie jak w języku wietnamskim, lecz bez [f]. Akcent stały, na przedostatnią sylabę. Zapisywany domyślnie pismem khmerskim lub hebrajskim, choć bez większości samogłosek. Gramatyka, jak w wersji alfa, uproszczona.
- Główny artykuł: Mera gamma
- Mera gamma, czyli trudny II (มแรา งำมา mêrâ ngamma) - język jeszcze trudniejszy od wersji beta. Utrudniona gramatyka, szyk zdania wariantowy, samogłoski tonalne z iloczasem, stosunkowo proste spółgłoski, występujące z przydechem, pismo tajskie.
Słownictwo wszystkich trzech grup jest podobne.
- Główny artykuł: Mera delta
- Mera delta, czyli prosty III (pāā pa) - język mocno uproszczony. Niektóre słowa posiada z języka polinezyjskiego. Nietypowa gramatyka, o horyzontalnym układzie słowotwórstwa wśród czasowników osobowych (jak w yükaton i, w mniejszym stopniu, w ahtialańskim).
- Główny artykuł: Mera epsilon
- Mera epsilon, czyli umiarkowany (farasang fãsã) - język wpływa na współczesny polski, zmieniając niektóre wybrane starsze cechy, importując rzadziej słownictwo z innych języków słowiańskich. W sposób umiarkowany ingeruje w język, na który ma wpływ.