| mera ε° farasang fãsã | |
|---|---|
| Utworzenie: | RWHÔ w 2010 |
| Cel utworzenia: | dla rozrywki |
| Sposoby zapisu: | łaciński i cyrylica |
| Klasyfikacja: | języki mera mera epsilon |
| Status urzędowy | |
| Oficjalna regulacja: | RWHÔ |
| Lista conlangów | |
Język mera epsilon (ε° farasang fãsã), oznaczenie ε° - mera grupy epsilon. Ukazuje polski język pod olbrzymim wpływem pewnego apriorycznego języka, sięgając niekonsekwentnie z pewnymi przemianami do cech staropolskiego, a w większości przekształcając współczesny polski. Aglutynacyjny z niewielkimi elementami fleksyjnymi.
Nazwa[]
Jest to kolejny język mera, po mera alfa (a priori + semicki), mera beta (a priori + khmerski), mera gamma (a priori + sinotybetański), mera delta (a priori + słaby polinezyjski). Epsilon posiada element słowiański, głównie polski, ale są i losowe zapożyczenia z innych języków słowiańskich, rzadziej z języków spoza tej grupy. Epsilon jest kolejną literą alfabetu greckiego po delcie.
Nazwa farasang fãsã ma osobny rozwój względem reszty przemian cechujących język. Farasang pochodzi od słowa "Polska":
- p → f
- "Folska" posiada za dużą zbitkę spółgłosek, więc wstawiona została domyślna samogłoska [a]: Folaska, "k" wypadło (rzut kostką[1])
- o → a
- ang tworzy przymiotniki
Fãsã zaś pochodzi od sanskryckiego bhasa (język), które do języka-rdzenia przeszło w postaci bāsā lub phāsā (zależnie od dialektu, patrz phāsā w beta, a nawet pa w delta i pa’ w alfa. Nie wiadomo, czy na początku słowa zapożyczonego było *p (osłabione do f) czy *ph (które przeszło do f). Długie samogłoski stały się unosowione, stąd ã.
Fonetyka i alfabet[]
Przemiany językowe[]
Samogłoski generalnie zostały takie, jak w polskim: a e o i î u. Samogłoski nosowe w słowach polskich to õ, ẽ, ã. Pozostałe są rzadkie, nosowe î zapisujemy ỹ. W słowach natywnych są wszystkie nosowe dostępne, przeszły na ogół od długich samogłosek, na przykład phaasaa → fãsã. Nietypową rzeczą jest wymawianie /m/ jako [ɱ], język posiada dość częste spółgłoski językowo-wargowe, oraz reguła głosząca, że /l/ nie może znaleźć się w środku słowa (w zbitce czy między samogłoskami).
- [b] → [ɓ], [d] → [ɗ]
- [g] → [ŋ]
- [ʦ] → [s], [ʣ] → [ɗ]
- [t͡ʂ], [ʨ] → [cʰ], [d͡ʐ], [ʥ] → [c]
- [ɕ], [ʑ] → [c]VC
- [ʂ] → [s], [ʐ] → [r], np. pol. rzecz, ε° recʰ
- [v] → [ʋ]
- [ç] → [s]
- [r], [ɾ] → [r]
Podobnie jak w becie, występuje szyk austronezyjski, ale on zastępuje użycie rodzajników. Jako marker tematyczny mogą służyć zaimki wskazujące ten, ta, to.